Το Χάρβαρντ προσεγγίζει την Διατροφική Ζώνη μετά από 20 χρόνια.
Το πρόσφατο άρθρο από τους Smith et al στο τεύχος του American Journal of Clinical Nutrition του 2015 προσπάθησε να απαντήσει στο ερώτημα της πρωτογενούς πρόληψης αύξησης λίπους (1). Αυτό είναι πραγματικά ένα συναφές ερώτημα δεδομένου ότι οι περισσότερες μελέτες διατροφής έχουν επικεντρωθεί σε υπέρβαρα / παχύσαρκα άτομα που χάνουν βάρος και μετά από χρόνια το αύξαναν. Έτσι, αυτό το νέο άρθρο επιχειρεί να προσδιορίσει βασικές στρατηγικές πρόληψης κατά την ανάπτυξη καρδιακής νόσου, σε αντίθεση με τις στρατηγικές δευτερογενούς πρόληψης που προσπάθησαν να εμποδίσουν μια άλλη καρδιακή προσβολή.
Ο δρόμος προς την παχυσαρκία δεν γρήγορος. Η αύξηση του βάρους στους ενήλικες είναι συνήθως 1 kg / έτος. Η κοινή λογική θα έλεγε ότι η μείωση της πρόσληψης θερμίδων θα είναι η απάντηση. Άρα αν μειωθεί η πρόσληψη θερμίδων κατά 10 θερμίδες ανά ημέρα, θεωρητικά θα αποτραπεί αυτή η πρόσληψη του 1ος (ενός) κιλού ανά έτος. Ωστόσο, σε προηγούμενη μελέτη του Harvard Medical School, έχει δηλωθεί ότι είναι ο συνδυασμός των τροφών και όχι απλά το θερμιδικό περιεχόμενο τους είναι αυτό καθορίζει τη μακροπρόθεσμη αύξηση του σωματικού βάρους (2).
Έτσι, μετά από πολλά στατιστικά, το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για την πρόληψη της αύξησης του βάρους, θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος ένα διατροφικό πρόγραμμα που θα καταναλώνει περισσότερη πρωτεΐνη με χαμηλά λιπαρά και υδατάνθρακες χαμηλού γλυκαιμικού φορτίου (δηλαδή, μη-αμυλούχα λαχανικά και φρούτα). Η τελική σύσταση είναι να αποφύγει κάποιος την κατανάλωση χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά γεύματα, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο τείνει να κάνει ένα άτομο ευάλωτο στην κατανάλωση περισσότερων υδατανθράκων.
Ένας από τους συντάκτες της μελέτης δήλωσε: «Η μελέτη μας προσθέτει ότι στην νέα έρευνα η καταμέτρηση θερμίδων δεν είναι η πιο αποτελεσματική στρατηγική για τη μακροπρόθεσμη διαχείριση βάρους ή την πρόληψη. Ορισμένες τροφές όχι μόνο δεν βοηθούν στην πρόληψη ή την μείωση του σωματικού βάρους, άλλα κάνουν τα πράγματα χειρότερα.”
Αλλά αυτό δηλώθηκε πριν από 20 χρόνια με τη δημοσίευση του πρώτου βιβλίου της Διατροφικής Ζώνης. Ωστόσο, σε αντίθεση με το Χάρβαρντ, ο Dr. Barry Sears έδωσε επιστημονικές γιατί μια τέτοια διατροφική στρατηγική λειτουργεί. Τελικά το παν είναι ο έλεγχος των ορμονικών αντιδράσεων που προκαλούνται από το συνδυασμό των τροφίμων που τρώτε σε κάθε γεύμα που καθορίζει εάν θα πάρετε βάρος ή αν θα χάσετε. Αν θέλετε να αποτρέψετε την αύξηση του σωματικού βάρους, θα πρέπει να ακολουθήσετε ένα διατροφικό πρόγραμμα που ρυθμίζει τις ορμόνες και τις βάζει σε μια ζώνη η οποία συνάδει με την ισορροπία ινσουλίνης/γλυκαγόνης. Αν θέλετε να χάσετε το περιττό σωματικό λίπος, θα πρέπει να ακολουθήσετε τη Διατροφική Ζώνη εφ΄όρου Ζωής. Η υπερβολική ορμόνη ινσουλίνη είναι αυτή που σας παχαίνει και σας κρατά παχύσαρκους (όταν καταναλώνεται πολλά αμυλώδη τρόφιμα). Τώρα αν θέλετε να αποτρέψετε το χαμένο βάρος να επιστρέψει, θα πρέπει να ακολουθήσετε τη Διατροφικη Ζώνη η οποία έχει σε ισορροπία ινσουλίνη/ γλυκαγόνη, έτσι ώστε να μην ανακτήσετε το χαμένο βάρος.
Ίσως αυτοί οι ερευνητές του Χάρβαρντ μπορεί να κάνουν πως αγνοούν τους κανόνες της Διατροφικής Ζώνης, είναι το Νούμερο 1 στα best-seller των New York Times και ένα από τα best-seller όλων των εποχών. Επιπλέον, παρέχονται ακριβείς οδηγίες στο βιβλίο αυτό για την ισορροπία των μακροθρεπτικών συστατικών μιας τέτοιας διατροφής που απαιτείται για τον έλεγχο των ορμονικών απαντήσεων (3). Αν και είναι μια καμπύλη σχήματος καμπάνας, το κεντρικό σημείο είναι 40% υδατάνθρακες με χαμηλό γλυκαιμικό φορτίο, 30% πρωτεΐνη με χαμηλά λιπαρά και 30% λίπος.
Η άγνοια των διατροφικών κανόνων της Διατροφικής Ζώνης από το Χάρβαρντ πιθανόν να μην το θέμα, δεδομένου ότι ένας από τους ερευνητές αυτής της μελέτης έκανε κλινικά πειράματα το 1999 για να αποδείξει ότι ένα μόνο γεύμα στη Διατροφική Ζώνη με ίσες θερμίδες, μπορούσε να αλλάξει δραματικά τις ορμονικές αποκρίσεις σε σύγκριση με το γεύμα υψηλότερων υδατανθράκων (4).
Αν και είμαι ο πρώτος που παραδέχεται ότι η επιστήμη προχωράει αργά, είναι ωραίο να βλέπεις ότι στο Χάρβαρντ αρχίζουν επιτέλους να παραδέχονται ότι ίσως μια «θερμίδα δεν είναι μια θερμίδα,” και ότι οι ορμονικές συνέπειες κάθε γεύματος θα πρέπει να εξετάζονται εάν θέλουμε να αποτρέψουμε την αύξηση του σωματικού λίπους και τις χρόνιες παθήσεις (σακχαρώδης διαβήτης, καρδιακές παθήσεις και καρκίνος) που έρχονται με την αύξηση του σωματικού τοξικού λίπους. Ίσως κάποια μέρα στο μέλλον, θα αναφέρω επίσης ότι ο λόγος που η αύξηση του σωματικού λίπους συνδέεται με αυτές τις χρόνιες παθήσεις είναι λόγω της αυξημένης φλεγμονής. Νομίζω, επίσης, ότι έχει αναφερθεί αυτό το θέμα πριν από περισσότερο μια δεκαετία στο βιβλίο το Dr. Barry Sears (5).
Αναφορές
1. Smith JD, Hou T, Ludwig DS, Rimm EB, Willett WC, Hu FB, and Mozaffarian D. “Changes in intake of protein foods, carbohydrate amount and quality and long-term weight change.” Amer J Clin Nutr 101:doi 10:3945/ajcn (2015)
2. Mozaffarian D, Hao T, Rimm EB, Willett WC, and Hu FB. “Changes in diet and lifestyle and long-term weight gain in women and men.” N Engl J Med 364:2392-2404 (2011)
3. Dr. B. Sears <<Η Διατροφική Ζώνη>> Regan Books. New York, NY (1995)
4. Ludwig DS, Majzoub JA, Al-Zahrani A, Dallal GE, Blanco I, and Roberts SB. “High-glycemic-index foods, overeating, and obesity.” Pediatrics 103:E26 (1999)
5. Sears B. The Anti-Inflammation Zone. Regan Books. New York, NY (2005)
Δρ. Παναγιώτης Δρακόπουλος DHSc